مقدمه ای بر توکن های بهادار

عرضه توکن بهادار (STO) مکانیزم جدیدی برای جذب سرمایه است که به دلیل افزایش نظارت رگولاتوری بر عرضه اولیه سکه (ICO) به وجود آمده است. این گزارش به موارد ذیل می پردازد:

• توضیحی اجمالی در مورد مشکلاتی که توکن های بهادار سعی در رفعشان دارند؛
• توضیحی اجمالی در مورد اکوسیستم توکن های بهادار؛
• قوانین رگولاتوری توکن های بهادار در برخی کشورها؛
• روند کلی فرآیند عرضه توکن بهادار؛
• نگرانی ها و پیش بینی های احتیاطی در مورد توکن های بهادار؛
• ضمیمه ای حاوی چند مطالعه موردی روی توکن های بهادار.

با توجه به اینکه قطعیت ابزارهای رگوله شده و حقوق ناشی از آنها در کوتاه مدت جذابیت زیادی برای سرمایه گذاران دارد، شرکت «نیوتن پارتنرز» (Newton Partners) معتقد است که عرضه توکن بهادار، طی ۱۲ تا ۱۸ ماه آینده، راهکار مطلوب جذب سرمایه برای استارت آپ هایی خواهد بود که در حوزه بلاکچین فعالیت می کنند. ساختار اکثر این عرضه های توکن بهادار به صورت SAFT-E خواهد بود (که به خاطر انعطاف پذیری بالایش برای سرمایه گذاران جذاب است). مالت،جبل الطارق و سنگاپور چارچوب های رگولاتوری قابل قبولی در این زمینه ایجاد کرده اند.

عرضه توکن بهادار نوعی قرارداد قانونی و قابل اجراست و به همین دلیل سرمایه گذاران می توانند تا حدی از امن بودن آن مطمئن باشند، ولی بهای این اطمینان، افزایش الزام شرکت ها به افشای اطلاعات است. توکن های بهادار جایگزین توکن های کاربردی نخواهند شد؛ زیرا عرضه توکن بهادار مسئولیت رگولاتوری زیادی دارد و در نتیجه توکن های بهادار نمی توانند گزینه مناسبی برای ارائه خدمات روی شبکه های توزیع شده باشند. با این وجود، از آنجایی که عرضه توکن بهادار راهکار مناسبی برای جذب سرمایه است، این نوع توکن ها به ابزاری برای تامین سرمایه لازم برای راه اندازی پروتکل های توزیع شده تبدیل خواهند شد؛ پروتکل هایی که از توکن های کاربردی برای فعالیت عادی خود استفاده خواهند کرد. همچنین این امکان وجود دارد که توکنهای بهادار و توکنهای کاربردی در کنار یکدیگر در سیستمی استفاده شوند که معماریاش مبتنی بر دو توکن است.

جهت دریافت فایل کامل این مقاله، به لینک زیر مراجعه نمایید.