آیا شناسایی مشتری فقط احراز هویت است؟
هر کسب‌وکار برای مدیریت ریسکهای خود لازم است تا طرف حسابهای خود را بشناسد. این طرفحسابها ممکن است شرکای تجاری، تأمین‌کنندگان و یا مشتریان آن کسب‌وکار باشد. یک مغازه خواروبارفروشی کوچک در محله خود را تصور کنید. مغازهدار با طرف حسابهای متنوعی در تعامل است: صاحب ملکی که مغازه در آن قرار دارد، کارگران داخل مغازه، تأمین‌کنندگان مواد غذایی، بهداشتی و یا هر آنچه در مغازه است، مشتریانی همیشگی و مشتریان گذری.
مغازهدار در مورد صاحب ملکی که مغازه را از او اجاره کرده، اطلاعات بسیار دقیق و کاملی دارد و حتماً با او قرارداد مفصلی امضا کرده است. در مورد کارگرانی که برای او کار می‌کنند نیز شرایط مشابهی وجود دارد. او کارگران خود را به‌درستی می‌شناسد و حتی ممکن است از اقوام و بستگان خود برای این کار استفاده کند. دلیل این‌همه حساسیت چیست؟ بیشترین ریسکی که می‌تواند متوجه مغازهدار شود از سوی صاحب ملک و کارگران مغازه است، بنابراین او به‌درستی در خصوص آن‌ها اطلاعات دارد و سعی می‌کند با عقد قراردادهای مناسب ریسک خود را مدیریت کند.
در درجه دوم، تأمین‌کنندگان و مشتریان دائمی قرار دارند. او به دلیل مراجعه و برخورد مکرر با ایشان، اسم آن‌ها را می‌داند و ممکن است شماره تماس آن‌ها را نیز ثبت کرده باشد. بنابراین ممکن است به برخی از این مشتریان جنس نسیه بدهد. به‌بیان‌دیگر هر یک از مشتریان نزد او مقداری اعتبار دارند که می‌توانند به‌جای پول، هنگام خرید از اعتبار خود استفاده کنند و بعداً پول آن را بپردازند.
در پایین‌ترین درجه نیز مشتریان گذری قرار می‌گیرند. این مشتریان صرفاً برای یک‌بار به آن مغازه مراجعه کرده‌اند و اطلاعات خاصی از ایشان نزد مغازهدار وجود ندارد و بنابراین ممکن است برای مغازهدار پر ریسک باشند. ازاین‌رو مغازهدار نیز به آن‌ها جنس نسیه نمی‌فروشد و آن‌ها نمی‌توانند خرید اعتباری داشته باشند.
وضعیت بانک‌ها و مؤسسات ارائه‌دهنده خدمات پولی و مالی نیز مشابه همین مثال است. یک بانک مشتریان گذری خود را در کمترین میزان شناسایی می‌کند و صرفاً کارت ملی او را مشاهده می‌کند، زیرا ریسک خاصی از جانب او متوجه بانک نیست. ولی در مورد اشخاصی که قصد دریافت وام یا دسته‌چک دارند، بانک با سختگیری بیشتری برخورد می‌کند و علاوه بر اطلاعات هویتی، اطلاعاتی در خصوص محل زندگی، شغل، میزان درآمد و حتی سو سابقه‌ی مالی نیز اخذ می‌کند تا بتواند ریسکهای خود را تا حد امکان کاهش دهد. بنابراین شناسایی مشتری مفهومی فراتر از احراز هویت است و هر اطلاعاتی راجع به مشتری می‌تواند در این مقوله گنجانده شود.
